Mi kao djeca smo već sa nekih sedam godina upisivani u mekteb. Obično je to bilo krajem mjeseca augusta ili početkom septembrakada ljeto ulazi u svoj smiraj, ali pred nama djecom je bio početak nove mektebske i nove školske godine. Već prvog septembra dječija graja i radost ispunili bi džamijski, odnosno mektebski harem. Bilo je to 1939 godine kada sam ja upisan u mekteb, kada sam imao 7 godina.
Mekteb u Carevoj Džamiji
Careva džamija se nalazila u južnom dijelu Rogatice, pod brdom Hrid u predjelu oko Toplika, pa možemo slobodno reči da se džamija naslanjala na mahale Podhrid i Toplik. Džamija je u unutrašnjosti, više ulaza imala zidnu sliku Aja-Sofije, a i tarih uklesan iznad ulaza Careve džamije ali ne mogu se sjetiti baš prevoda mada nam je efendija više puta to ponavljao.
Abdestana je bila napravljena odmah kad se uđe u harem džamije sa desne strane na samom ulazu, na potoku Topliku sa tri sjedeća mjesta. Taj prostor je bio nadkriven tako da se tu mogao uzeti abdest i kada kiša pada. A u harem se ulazilo preko potoka Toplik preko kojeg je bio cemenirani dio i onda stazom sve do džamije.
Mi kao djeca smo već sa nekih sedam godina upisivani u mekteb. Obično je to bilo krajem mjeseca augusta ili početkom septembra kada ljeto ulazi u svoj smiraj, ali pred nama djecom je bio početak nove mektebske i nove školske godine. Već prvog septembra dječija graja i radost ispunili bi džamijski, odnosno mektebski harem. Bilo je to 1939 godine kada sam ja upisan u mekteb, kada sam imao 7 godina.
U mektebu u Carevoj džamiji mualimi su nam bili Muhamed ef. Gladan koji je ujedno bio i sahdžija u Rogatici i hafiz Kukavica …
U mekteb u Carevoj džamiji su dolazila djeca Podhrida, Toplika, Mejtaša, Podljuna i bližih sela Seljani, Strmac…
U mektebu smo učili arapske harfove i islamske temeljne dužnosti i obaveze, odgajali su nas u duhu islamskih propisa i normi, ali i kako treba živjeti, poštovati ulemu, roditelje, komšije, prijatelje, starije…
Djeca sa Strmca su bila zadužena da donesu protove za one koji eventualno budu nemirni. Ko ne bi slušao u mektebu i pravio neke nestašluke, bogami je znao dobiti i malo batina i to po tabanima prutom žitkovcem.
Kad bi se mekteb završio i kad bi dobio peticu trčao bih na čaršiju do a.r. bebe Abdulaha koji je radio u pošti koja se nalazila otprilike ondje gdje je bila brijačnica od a.r. Abede, da babi pokažem peticu, a on bi me odmah odveo u pekaru koja je bila uz poštu, ondje negdje otprilike gdje je prije agreseije bila prodavnica Non Stop i koju je držao neki Bugar, a on je i pekao janjadi pa bi se sva čaršija uzmirisala. Babo mu kaže dajder jednu lepinu namazanu sa tom janjećom masti. Ja sav sretan uzmem lepinu i pojedem je onako uslast na putu kući..
Eto to su neka moja mala sjećanja na mekteb u Carevoj džamiji. Svim pomenutim u tekstu a koji nisu živi neka je rahmet duši, da im Allah dž.š. da dženet i dženetske ljepote. AMIN!